Het strand van Petten
Vanaf februari zie ik er iedere vrijdagmiddag naar uit om even uit te waaien op het strand van Petten.
In het begin was het wat onwennig, maar al gauw raakte ik gefascineerd door alles wat daar gebeurde.
Iedere week liep ik er weer heen en zag de verschillen.
Grote voertuigen veranderden de Hondsbossche Zeewering in een prachtig strand.
Het doet me nog iedere keer denken aan het strand van Schiermonnikoog. Zo wijds.
Petten…. Ik woon er niet eens.
Langevelderslag is voor mij dichterbij
Maar het is m’n moeder waarom ik hier kom. Zij woont hier al jaren.
Als kind groeide ze op in Noordwijk aan Zee.
Na een bewogen leven verlangde ze terug naar de kust.
En zo belandde zij in Petten.
M’n mamsie, voor de tweede keer kanker geconstateerd.
M’n zussen en ik besluiten de mantelzorg op ons te nemen.
Een zware tijd, maar wat brengt het ons dichter bij elkaar.
Wat praten we veel, huilen, lachen…. wat genezend.
Het is weer vrijdagmiddag.
M’n moeder ligt even op bed en ik trek m’n wandelschoenen aan.
Verlang naar het strand…. rust…. huilen…. denken…. zitten…. kijken…. in het zand schrijven… zingen…zuchten…..wind door m’n haar en m’n hoofd….het geluid van de golven ….de steeds weer wisselende wolkenpartijen.
Ze knapt weer op… de frequentie om te komen schroeven we wat terug.
Dus waarschijnlijk ook m’n bezoekjes aan het strand.
Vandaag ben ik er weer
Ze geeft aan dat ze uit gaat rusten en zegt:
“Ga jij anders even een wandelingetje maken langs het strand”
Ik laat het me geen twee keer zeggen…. Heerlijk… ik zag er al naar uit….
Copyright Bianca Koomen – Alle rechten voorbehouden.
