Strandjutter
In het voor- en najaar zijn de stranden leeg, de wind waait door je haren heen en je kunt een lekkere lange wandeling langs de vloedlijn met je blote voeten maken. Het meest tevreden ben ik als er nog een strandtent open is voor een grote kop soep of een mok warme chocolademelk met een flinke dot slagroom.
Valt er nog wat te jutten op de Nederlandse stranden? Niet veel. Een mooie schelp, een vreemde steen, soms een haaientand. Jutten is een officieel verboden bezigheid en, zoals zoveel dingen in Nederland, vervangen door een formele functie, die van strandvonder. Als er echt een schip vergaat, en de lading dreigt aan land te spoelen, gaan de officiële strandvonders aan de slag, aangestuurd door de hoofdstrandvonder, de burgemeester van de betreffende gemeente. Zoals je in bijna geen enkel bos kunt wandelen zonder dat je de gekleurde paaltjes moet volgen, zo is ook het strandjutten weggeorganiseerd.
Mijn strandjutten is nutteloos en bezig tegelijkertijd. Ik loop langs het strand, zonder doel, zonder dat ik iets moet, zonder dat het mogelijk is dat er iets mislukt. Na enige tijd bestaat voor mij alleen het strand nog maar, de golven, de wind, de meeuwen en in de verte een passerende boot.
Wat resteert na afloop van de wandeling is een uiterst tevreden gevoel, alsof alles ineens blijkt te kloppen. Ik hou dat gevoel nog even als ik mijn soep oplepel, maar daarna ga ik weer terug naar de waan van de dag, waar vaak niets klopt en alles altijd ingewikkelder wordt gemaakt dan het is.
Wat is er aangespoeld? Soms vind ik iets… Kijk voor meer verhalen op de Blogspot van de Strandjutter.
Copyright Strandjutter Dorine – Alle rechten voorbehouden.
